Dzisiaj trafił do nas młody gołąb, któremu chyba nie wyszła nauka latania. Wygląda zdrowo, jest dosyć wystraszony (i brudny) – na razie trafił do klatki, podjadł trochę. Zobaczymy co dalej.
Oczywiście wzbudził DUŻE zainteresowanie:
Dwa dni później na parapecie usiadł drugi i nie chciał odlecieć. Został również złapany i wsadzony do klatki. Po prawie 2 tygodniach odkarmiania zostały wypuszczone i po dokładnym zbadaniu okolicy z niedalekiego dachu – odleciały.
Intensywność lub nieintensywność glosterów określa się w dwóch aspektach. Jeden obejmuje strukturę pióra (długość i miękkość), a drugi określa barwę.
Barwa intensywna – pióro jest jaśniejsze, kolor mocny, bez białego nalotu na końcach
Barwa nieintensywna – pióro jest ciemne, kolor wypłowiały, biały nalot na końcach
Struktura intensywna – pióra są krótkie, smukłe
Struktura nieintensywna – pióra są długie, miękkie i gęste
Kanarek nieintensywny posiada jasne końcówki piórek okrywkowych, stwarzające wrażenie, jakby ptak był przyprószony mąką. To przyprószenie powinno być wyraźnie widoczne i równomiernie rozłożone na całym upierzeniu ptaka. Nie może być jednak zbyt jasne. Kanarki nieintensywne mają poza tym znaczne rozjaśnienie upierzenia pod ogonkiem, które jednakże również nie powinno być zbyt jasne i posiadać resztki barwników lipochromowych. Ponieważ piórka kanarków nieintensywnych są bardziej miękkie niż u kanarków intensywnych, ptaki wydają się „grubsze”, bardziej „misiowate”.
Kanarki intensywne nie mogą mieć żadnych rozjaśnień upierzenia, także pod ogonkiem, poza nieco jaśniejszymi lotkami i sterówkami, ale i te muszą posiadać wyraźne lipochromowe przybarwienie.
Wśród glosterów możliwe jest wystąpienie ptaka, który ma intensywny kolor piór, jednak jego budowa zaliczana jest do nie-intensywnych i odwrotnie.
Generalnie panuje zasada, iż należy łączyć w pary ptaka intensywnego z nieintensywnym. Celem hodowców powinno być wyrównywanie wyglądu obu rodzajów ptaków, jeśli chodzi o gęstość upierzenia, tzn. do dalszej hodowli powinno się wybierać kanarki nieintensywne bardziej wysmukłe, a intensywne o nieco pełniejszym upierzeniu.
Na filmiku poniżej podano przykładowe pary glosterów:
Podstawowe cechy glosterów (rysunek glostera) to przede wszystkim koronka lub też charakterystyczny krągły kształt główki z nadocznymi naroślami u ptaków bez koronki, niewielkie rozmiary, obła forma tułowia i zwarta, zdeterminowana długim, gęstym upierzeniem, krępa budowa ciała.
Gloster „corona” posiada okrągłą koronkę, której piórka w idealnym przypadku wyrastają z niewielkiego, środkowego punktu na głowie ptaka i opadają równomiernie na boki dookoła całej główki. Wyraźna krawędź koronki widoczna jest tylko po bokach, na wysokości oczu oraz z przodu, ponad stożkowatym, małym dziobkiem, natomiast z tyłu główki ptaka, w okolicach karku, piórka koronki nie mają krawędzi lecz przylegają ściśle, bez luk czy innych widocznych ograniczeń, do upierzenia karku i pleców.
Kształt główki glostera consort powinien w pozytywny sposób wspierać wymogi stawiane przyszłemu potomstwu z koronką, a więc główka musi być w miarę szeroka, masywna, zaokrąglona i posiadać nadoczne narośla, czyli wyraźne zgrubienia piórek ponad oczami ptaka.
Tułów glostera jest krótki, krępy i ze wszystkich stron wyraźnie zaokrąglony. Linia piersi i brzuszka ptaka przebiega równomiernym łukiem od szyi aż do nasady ogonka. Natomiast plecy mają tyko niewielkie uwypuklenie spowodowane gęstymi w tym miejscu piórkami okrywowymi. Upierzenie glosterów ma delikatną, miękką strukturę i dobrze przylega do ciała ptaka. Ogonek jest krótki, wąski i nieznacznie tylko rozwidlony na końcu. Gloster ma krótkie skoki i drobne, pokryte delikatnymi łuskami stopki. Uda są niewidoczne, całkowicie ukryte w upierzeniu brzuszka ptaka.
Jeśli chodzi o barwę upierzenia, to dopuszczalne są zarówno szekowatość, jak i wszystkie inne znane kanarcze kolory, poza kolorem czerwonym.
Wystawowa punktacja glosterów jest następująca:
20 pkt - wielkość 20 pkt - głowa i korona 20 pkt - kształt 15 pkt - upierzenie 10 pkt - postawa 5 pkt - nogi 5 pkt - ogon 5 pkt - wrażenie
Razem 100 pkt.
Gloster corona – gloster powinien mieć koronkę dużą, okragłą, symetryczną, która sięga do połowy oczu. Punkt środkowy powinien być mały i umieszczony pośrodku głowy bez widocznego łysego miejsca. Korona nie może mieć widocznych łysin ani odstających piór. Upierzenie z tyłu koronki powinno gładko wchodzić w szyję. Głowa powinna być dość szeroka (nie tak wąska jak np. u kanarka barwnego, ale także niezbyt szeroka). Dziób krótki. Głowa w połączeniu z szyją powinna stanowić wrażenie silnej i dobrze zbudowanej. Szyja nie powinna odznaczać się barwą od reszty ciała.
Gloster consort – oprócz cech glostera corona – gloster consort posiada brwi. Powinny być one wyraźnie widoczne nad oczami chociaż nie zasłaniające ich. Głowa powinna być okrągła.
Przekrój obrączki – 2,9 mm.
Korona
Koronka musi być okrągła i kompletna. Z tyłu główki powinna ściśle, tzn. bez jakichkolwiek ubytków czy krawędzi, przylegać do upierzenia karku i grzbietu ptaka. Punkt, z którego koronka wyrasta, powinien być jak najmniejszy i znajdować się dokładnie pośrodku główki. Oczka muszą być widoczne. Dziobek powinien być krótki i posiadać stożkowatą formę. (Standard DKB/AZ )
Piórka koronki glostera wyrastają z jak najmniejszego punktu na środku główki i opadają promieniście na boki i nad dziobek ptaka, nie przysłaniając mu jednakże widoczności, ani nie przykrywając całkowicie dziobka. Jako niewłaściwe uważa się koronki o zbyt krótkich piórkach, z przedziałkami, koronki wyrastające ze zbyt dużego punktu środkowego lub też takie, u których ten punkt jest trudny do określenia (niewidoczny) albo źle ułożony, np. znajduje się z przodu główki. Jako wadliwe uważa się też koronki nierówne, z tzw. „bażancimi uszami”, jak również koronki owalne, jednostronne lub wyrastające z przesuniętego na bok punktu środkowego. Bardzo ważny jest brak jakichkolwiek ubytków i krawędzi między koronką a karkiem ptaka; z tyłu główki koronka powinna płynnie (bez „schodka” czy też ubytków) przechodzić w upierzenie grzbietu. Ubytek piór w tym miejscu uważany jest za bardzo poważny błąd.
Głowa (consort)
Gloster bez koronki posiada szeroką i lekko zaokrągloną główkę z dobrze wykształtowanymi naroślami piórek nad oczkami. Oglądana z góry główka glostera consort powinna mieć kształt koła (być okrągła). Dziobek jest krótki i ma formę stożka. (Standard DKB/AZ )
Główka ptaka bez koronki powinna być szeroka, dobrze opierzona i lekko zaokrąglona. Nad oczkami piórka tworzą narośla, które nie powinny być jednak za bardzo przerośnięte, czyli np. zakrywać oczka. Narośla te wyokrąglają główkę oglądaną z góry i umożliwiają płynne przejście upierzenia głowy w kierunku karku i grzbietu ptaka.
Kształt
Tułów ze wszystkich stron wyraźnie zaokrąglony, ścisły, krótki i przysadzisty z masywnym, dobrze ukształtowanym grzbietem. W obrębie szyi nie może być jakichkolwiek zawężeń. (Standard DKB/AZ )
Pomimo niewielkich rozmiarów, gloster robi wrażenie ptaka krępego i dobrze zbudowanego. Jego tułów jest krótki, ścisły, nieco przysadzisty, szeroki i ze wszystkich stron wyraźnie zaokrąglony. Gloster posiada masywną szyję i dobrze upierzony, lekko zaokrąglony (uwypuklony) grzbiet. Piersi i brzuszek stanowią jednolity, łagodny łuk; górna część piersi nie powinna być zbyt mocno wysunięta do przodu.
Wielkość
Wielkość glostera nie powinna przekraczać 11 cm.
Chociaż wysiłki hodowców zmierzają w kierunku ciągłego zmniejszania wielkości glosterów, nie należy zapominać, że nawet ptaki o maksymalnych rozmiarach, czyli 12-to centymetrowe, odpowiadają wymogom standardu i mogą za wielkość uzyskać maksymalną ilość punktów.
Upierzenie
Upierzenie glostera jest bez ubytków i dobrze przylega do tułowia ptaka. (Standard DKB/AZ )
Gloster posiada delikatne, ale zarazem mocne i ściśle przylegające upierzenie, które dobrze uwypukla i uwidacznia kontury poszczególnych części ciała. Luźne lub odstające w okolicach ud i tylniej części brzucha upierzenie, uznawane jest za wadliwe. Sporadyczne wprowadzanie do hodowli glosterów ptaków intensywnych, zwykle wyraźnie poprawia jakość upierzenia potomstwa.
Postawa
Gloster powinien przyjmować postawę 45° w stosunku do poziomu żerdki. (Standard DKB/AZ )
Ogon
Ogonek glostera jest krótki, wąski i ściśle złożony, oraz posiada tylko nieznaczne rozwidlenie na końcu. (Standard DKB/AZ )
Ogonek powinien być stosunkowo krótki, wąski i sztywny, a także posiadać jak najmniejsze wcięcie na końcu. Nie powinien też być zadarty lub „opadać” ku dołowi, lecz musi być wyprostowany wzdłuż głównej osi ciała ptaka.
Nogi
Gloster ma krótkie, delikatne skoki, pokryte drobną łuską. Uda są niewidoczne (ukryte w upierzeniu brzuszka) (Standard DKB/AZ )
Gloster nie powinien mieć zbyt krótkich nóżek w stosunku do tułowia, tzn. powinny one być w miarę proporcjonalne w stosunku do ogólnej wielkości ptaka.
Wrażenie ogólne
Ptak jest czysty, w dobrej kondycji i dobrze przyzwyczajony do klatki wystawowej. W tej kategorii należy uwzględnić także stan techniczny i czystość klatki wystawowej. (Standard DKB/AZ )
Gloster powinien umieć się odpowiednio „zaprezentować”, robić dobre, zdrowe wrażenie, a także wykazać się odpowiednią kondycją i całkowitym brakiem płochliwości. Klatka musi być nienagannie czysta i w prawidłowym stanie technicznym.
(za kanarki.eu)
Na koniec film przedstawiający prawidłową posturę glosterów:
Poniżej przedstawiono sposób uzyskiwania ptaków o żądanych cechach genetycznych.
Za: kanarek.net.pl:
Dobierając ptaki do naszej hodowli zwrócić należy uwagę na dziedziczenie pożądanych cech i właściwości osobniczych przodków danego ptaka oraz jego rodzeństwa względnie potomstwa. Trzeba pamiętać, że ptaki przekazują na ogół dobrze tak ważne cechy, jak płodność, wysiadywanie jaj, karmienie młodych oraz aktywność płciową samców. Zakupując materiał hodowlany trzeba sprawdzić zapiski hodowlane dotyczące pochodzenia ptaka, gdyż tylko wtedy będziemy pewni, że zakupione ptaki posiadają oczekiwane przez nas geny.
Gdy wybór osobników do hodowli został już dokonany, zdecydowaliśmy się na rozpoczęcie hodowli ukierunkowanej (z zastosowaniem selekcji), rozpoczynamy hodowlę z trzema osobnikami, w tym z dwoma samicami i jednym samcem. Dobieramy dwie samice i jednego samca, mając dostateczną gwarancję co do posiadanych przez nie właściwości i cech i przystępujemy do hodowli opartej na kojarzeniu pokrewnym w celu uzyskania populacji genetycznie jednorodnej. Ten typ kojarzenia zwiększa szansę, że potomstwo dziedziczy po rodzicach cechy genetycznie identyczne, jak również skróci czas selekcji. Naturalnie nie można bez odpowiedniego przygotowania i zrozumienia stosować tego rodzaju hodowli, gdyż niekontrolowany i nieprowadzony systematycznie chów wsobny może doprowadzić do spotęgowania cech i właściwości niepożądanych.
Aby przyjść z pomocą hodowcom, podajemy wzór na prowadzenie hodowli opartej na selekcji zdążającej do otrzymania populacji jednorodnej. Przestrzegamy przed użyciem do hodowli ptaków o nieznanym pochodzeniu, chorych, mających cechy i właściwości ujemne. Aby uzyskać rezultaty, trzeba rozpocząć hodowlę z materiałem o określonym standardzie zdrowotności, o określonych cechach i właściwościach dodatnich, stosując ciągłe ograniczenie hodowli do jednej linii. Konieczna jest stała kontrola, ostra selekcja i stosowanie odpowiedniego systemu kojarzenia, gdyż błąd lub wprowadzenie osobnika z innej linii przekreśla dotychczasowe wyniki pracy hodowlanej, powodując czasem tak wiele cech ujemnych, że hodowla z uzyskanym materiałem staje się bezcelowa. Hodowlę rozpoczętą z trzema ptakami możemy prowadzić przez kilka lat, ale my przyjmujemy cykl trzyletni, w czasie którego otrzymujemy dwa piony w prowadzonej linii hodowlanej i po okresie trzyletnim przystępujemy do kojarzenia osobników między tymi pionami, utrzymując jednak linię hodowlaną. Po następnych trzech latach tej samej linii kojarzymy ptaki miedzy pionami w ramach jednej linii. Ustalamy numery obrączek samic i samca i zapisujemy je w książce lęgów. Dla ułatwienia przyjmujemy dla samic oznaczenie A, B, a dla samca X. W pierwszym roku kojarzymy samicę A z samcem X oraz samicę B również z samcem X.
Otrzymujemy potomstwo z kojarzenia samicy A z samcem X o cechach, które oznaczamy AX oraz potomstwo z kojarzenia samicy B z samcem X o cechach oznaczonych BX.
W drugim roku hodowli kojarzymy samicę A z samcem AX, samca X z samicą AX, z tego kojarzenia otrzymujemy potomstwo o cechach, które oznaczamy AAX oraz AXX.
W drugim otrzymanym pionie kojarzymy samicę B z samcem BX, samca X z samicą BX, z tego kojarzenia otrzymamy potomstwo o cechach, które oznaczymy BBX oraz BXX.
W trzecim roku hodowli kojarzymy samicę AAX z samcem AX oraz samicę drugą AAX z samcem X, natomiast samca AAX z samicą AX, również drugiego samca AAX z samicą A. Z tego kojarzenia otrzymujemy potomstwo o cechach, które oznaczamy AAAXX, AAXX, AAAXX, AAAX.
Również przeprowadzamy kojarzenie samicy AXX z samcem AX oraz drugiej samicy AXX z samcem X, natomiast samca AXX kojarzymy z samicą AX oraz drugiego samca AXX kojarzymy z samicą A, otrzymamy potomstwo o cechach, które oznaczymy AAXXX, AXXX, AAXXX, AAXX
W drugim pionie prowadzonej linii hodowlanej kojarzymy samicę BBX z samcem BX, drugą samicę BBX z samcem X, samca BBX z samicą BX oraz drugiego samca BBX z samicą B. Potomstwo z tych kojarzeń będzie miało cechy, które oznaczymy BBBXX, BBXX, BBBXX, BBBX.
Przeprowadzamy równocześnie kojarzenie samicy BXX z samcem BX, drugiej samicy BXX z samcem X, samca BXX z samicą BX i drugiego samca BXX z samicą B. W rezultacie tego kojarzenia potomstwo będzie miało cechy, które oznaczymy BBXXX, BXXX, BBXXX, BBXX.
W czwartym roku hodowlanym mamy do dyspozycji już potomstwo o wzmocnionych cechach osobników wyjściowych, to znaczy samic A, B i samca X. Potomstwo to będzie więc miało oznaczenie tych cech jak następuje.
| AAAXX ♀ i ♂ | BBBXX ♀ i ♂ |
| AAAXX ♀ i ♂ | BBBXX ♀ i ♂ |
| AAAX ♀ i ♂ | BBBX ♀ i ♂ |
| AAXX ♀ i ♂ | BBXX ♀ i ♂ |
| AAXXX ♀ i ♂ | BBXXX ♀ i ♂ |
| AAXXX ♀ i ♂ | BBXXX ♀ i ♂ |
| AAXX ♀ i ♂ | BBXX ♀ i ♂ |
| AXXX ♀ i ♂ | BXXX ♀ i ♂ |
W zależności od uzyskania rezultatów hodowlanych, a więc spotęgowanych cech samic lub samca, z tego pokolenia wybieramy najlepsze osobniki i zestawiamy pary między pionami, względnie dobieramy dwie samice i jednego samca na przykład:
i prowadzimy hodowlę tej samej linii, krzyżując ze sobą osobniki występujące w pionie A z osobnikami z pionu B. Według schematu, którym posłużyliśmy się w trzyletniej hodowli, możemy dalej prowadzić hodowlę zyskując utrwalenie wybitnych cech i właściwości bez uszczerbku dla samej hodowli, podstawiając jedynie na miejsce uprzednio oznaczonych cech znane już cechy potomstwa jednolitej linii hodowlanej. Powyższy schemat może służyć do prowadzenia hodowli wszystkich ptaków,a więc kanarków śpiewających, kanarków kolorowych, kanarków kształtnych, papużek i innych ptaków egzotycznych.
Poniżej przedstawiam (za http://www.kanarek.fora.pl) systematykę kanarków kształtnych, do których zaliczany jest Gloster:
Jest to podział kanarków kształtnych. Pozostałe kanarki to: barwne i śpiewające.
Kanarki śpiewające dzielone są na pięć głównych grup:
Kanarki kolorowe dzielą się na:
Dzień jasny i upalny, słońce świeci z góry, niebo błękitne, żadnej nie ma na nim chmury 🙂
czyli idealna pogoda na kąpiel.
Szafirka pilnie wysiaduje, ale też chętnie skorzystała – a te dwa – robią fontannę.
Cała klatka pływa, ja, siedząc dobre pół metra przed klatką, miałem darmowy prysznic.
Bo Glostery się kąpią.
Gloster, jak zwykle, zamoczy piórka, potem wykąpie się porządnie i tyle, a Pani Glosterowa chlapie aż miło. Ona chyba ćwiczy do konkursu – jak daleko da się chlapać.
Zresztą – sami popatrzcie:
(od 4 minuty przychodzi czas kąpieli Pani Glosterowej)